De berechtiging
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa werden de geallieerden mogendheden met een nieuwe uitdaging geconfronteerd: een aantal hooggeplaatste leden van het Duitse leiderschap was na de Duitse capitulatie gevangen genomen door geallieerden troepen.
In Amerikaanse beleidskringen waren eerder al stemmen opgegaan om de hooggeplaatste Duitse functionarissen zoals bijvoorbeeld Adolf Hitler, Hermann Göring en Heinrich Himmler buitengerechtelijk te executeren mochten zij gevangen worden genomen. Deze optie verloor echter gestaan aan steun binnen de Amerikaanse beleidskringen en steeds meer werd er voorkeur gegeven aan het opzetten van een tribunaal dat de Duitse leiders zou moeten berechten. Uiteindelijk gebeurde dit ook. Het tribunaal zou gedurende de rechtszaken zitting nemen in Neurenberg, een stad die als ceremoniële geboorteplaats van het nationaalsocialistische gedachtegoed tevens de plaats zou zijn waar deze ideologie haar laatste adem uit zou blazen. In de belangrijkste rechtszaak zouden de 24 overgeblevene leiders en andere belangrijke functionarissen van Nazi-Duitsland berecht moeten worden door een gerechtshof dat bestond uit rechters van de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie, Groot-Brittannië en Frankrijk. Een groot gedeelte van de personen werd uiteindelijk wegens het begaan van oorlogsmisdaden ter dood veroordeeld en opgehangen. Enkele anderen werden echter slechts tot een celstraf veroordeeld en in een klein aantal gevallen was er sprake van vrijspraak. Voor historici worden de verhandelingen van het tribunaal als zeer waardevol gezien omdat bij het berechten van deze personen veel originele bronnen aangehaald moesten worden. Dit heeft uiteindelijk geleid tot de blauwe serie: een verzameling van 42 volumen waarin alle verhandelingen van het tribunaal bewaard zijn gebleven.