Hartstochtelijk
Wij kijken naar de Engelse tv-serie inspector Morse. Na afloop zappen we naar Veronica en zien Liverpool met 4-0 winnen van Barcelona. Van voetbal word ik echt niet opgewonden, laat dat duidelijk zijn. Ik snap niet dat er zoveel geld in om moet gaan om een spelletje te kunnen spelen. Bij het eindsignaal barst het gejuich in het Liverpoolse stadion Anfield los. Word je emotioneel, vraagt mijn vrouw. Uh, er gebeurt inderdaad wat als uitzinnige supporters hun clublied You'll never walk alone zingen. Typisch Engels. Ik heb het mogen ervaren. Samen met voetbalfanaten heb ik wedstrijden in Londen en Liverpool bezocht. Voor de sfeer, pubs, fish & chips met azijn en véél pints Engels bier. De laatste vijf minuten komen we ook in de wedstrijd Ajax tegen Tottenham Hotspur. Ik moet lachen als ze een doelpunt maken, zeg ik tegen mijn vrouw. De rest is denk ik bekend. Een dag eerder zit ik bij het wekelijkse persgesprek. Burgemeester Schuurmans en wethouder Helga Witjes zijn afwezig. Deze stukjestikker met een voorliefde voor Engels voetbalsfeer, zit dus als enige thee-drinkende man zonder voetbalkennis bij de analyse Liverpool – Barcelona. Ajax staat in de , hoor ik ze zeggen. De mannen transformeren zich in een mix van Jan Mulder, Johan Derksen en Pipo. Engels voetbal is een beleving, zeg ik serieus. Verdomd, ik heb contact. Complete gezinnen, getooid in dure clubshirtjes zitten in het stadion hartstochtelijk te zingen. Ik heb bij de ingang voor het stadion van Arsenal gestaan en gezien hoe supporters in een haag voetbalbestuurders met luid applaus verwelkomen. Ik zie bij mijn verhaal wethouders opveren. Applaus voor bestuurders? Dat willen wij ook, zegt Sluiter. Dan doe ik een shirt met nummer 1 aan, smult Aart Slob. Janssen zet grote ogen op. Nooit applaus gehad! Donderdagavond is er een raadsvergadering. Kom op Lingewaarders. Sta bij de ingang van raadskroeg De Valom de mannen applaudisserend op te wachten. Ik heb gezien hoe hartstochtelijk ze er naar verlangen.
Sjaak