Kees van Ginkel via Homoet naar Alberta, Canada
'Hier is geen strenge wetgeving voor boeren, zoals in Nederland'
Tekst: Hans Schmeinck
Vele Betuwenaren zijn de afgelopen decennia naar het buitenland vertrokken. In deze rubriek delen ze hun ervaringen. Deze week: Kees van Ginkel (44) uit Homoet. Die na een stage in 1996 op een boerderij in Alberta, Canada zich daar vier jaar later definitief vestigde. Met zijn echtgenote Petra. Inmiddels zijn ze drie kinderen verder en hebben een enorm varkensbedrijf.
Hoewel Kees van Ginkel -van 2-7-1974- geboren werd in het (ziekenhuis in) Arnhem ging hij vrijwel direct naar het ouderlijk huis in Homoet. Waar pa met zijn broer een gemengd landbouwbedrijf met melkkoeien en akkerbouw runden. En moeder als drijvende kracht thuis en in het bedrijf, wanneer dat mogelijk was. Pittige tijden. ,,Maar ik heb de beste jeugd gehad die je maar kunt wensen, met veel goede vrienden en buren.''
Zijn passie en grote wens was een eigen agrarisch bedrijf. Het bedrijf van zijn vader en oom overnemen zou binnen afzienbare tijd echter niet lukken. Een stage via de middelbare agrarische school in Tiel in Alberta, Canada bracht uitkomst. ,,Zo kwam ik er achter dat er dààr wél mogelijkheden waren om een boerderij te beginnen.'' Na terugkomst uit Canada ging hij als loonwerker aan de slag in de bosbouw in, voornamelijk, voormalig Oost-Duitsland.
,,Het waren mooie jaren, maar niet iets voor de toekomst. Dag en nacht op een machine werken en maar twee dagen in de twee weken thuis. Leuk als je jong bent of vrijgezel. Ik heb altijd het idee gehad dat ik mijn kinderen dezelfde jeugd wilde geven als ik zelf had gehad. Met veel vrijheid, maar ook normen en waarden.'' En single was Erik op een gegeven moment niet meer. Met de liefde van zijn leven Petra trouwde hij in februari 1999.
,,Zij vond Canada ook een prachtig land, dus wat wil je nog meer? In april 2000 zijn we geëmigreerd.'' Zijn vijf jaar buffelen in de bosbouw in de voormalige DDR had nut gehad. ,,Ik had genoeg geld bij elkaar geschraapt om in Alberta een ouder varkensbedrijf te kopen.''
Druktes in Nederland
Dat was in Taber, in het zuidwesten van Canada, tamelijk dicht bij de grens met de VS. ,,Een bedrijf met 200 zeugen, waar we tot 2010 geboerd hebben.'' In de tussentijd kreeg het stel drie kinderen: Luke (uit 2002) Daisy (2003) en Nicole (2005). ,,In april 2010 konden we het ouderlijk bedrijf in Homoet verkopen en een twee keer zo groot varkensbedrijf terug te kopen in Linden, Alberta, bij Calgary. Hier boeren we nu nog steeds.''
Het bevalt hen er goed. ,,Al zijn de winters wat lang en koud. Ik heb nooit last gehad van heimwee. Het enige dat ik hier mis is het sociale leven van Nederland. Maar dat weegt niet op tegen de vrijheid en de mogelijkheden die er hier zijn op het gebied van boeren.''
Kees voelt zich nog steeds 'een trotse Nederlander'. ,,In hart en nieren, dat zal altijd blijven. Wat ik echter niet mis zijn de druktes in Nederland en de strenge wetgeving omtrent het boeren, dat kennen ze hier niet.'' Het gezin is in 2017 voor het laatst terug geweest voor bezoek aan familie en vrienden. ,,Misschien dat we wel vaker gaan, omdat m'n vader al wat op leeftijd is.''
'Ik mis het sociale leven van Nederland, maar dat weegt niet op tegen de vrijheid hier'