David Sandes van Huissen naar Frankrijk
'In Parijs mis ik geborgenheid en veiligheid'
Tekst: Hans Schmeinck
Vele Betuwenaren zijn de afgelopen decennia naar het buitenland vertrokken. In deze rubriek delen ze hun ervaringen. Deze week: David Sandes (51) die opgroeide in Huissen en later naar Frankrijk vertrok, om daar samen te gaan wonnen met zijn toenmalige vriend. David woont in Parijs en werkt er als pianist. 'Het leven hier als kunstenaar is onzeker.'
In 1967 kwam David in Heerlen ter wereld. Maar hij groeide op in Huissen. ,,Op het Zand, waar ik ook de lagere school doorliep.'' Het middelbare onderwijs volgde hij op het Nederrijn College, met veel Huissenaren (m/v) aan zijn zijde. ,,In 1985 ben ik naar Arnhem verhuisd om daar aan het conservatorium piano te gaan studeren. En in 1999 ben ik naar Frankrijk gegaan met mijn toenmalige vriend, die ik in Hongarije ontmoet heb. Inmiddels woont hij in Montreal, waar hij met een Mexicaan is getrouwd.''
Hoe internationaal kan het soms zijn. David zelf is in Parijs blijven hangen. ,,Ik werk er als pianist. Ik begeleid zang en dans en soms speel ik in jazzensembles. Er was altijd veel werk in Parijs. Maar het is echter geen gemakkelijke stad. Het leven als 'kunstenaar' is onzeker. Ik ben al zes keer verhuisd, heb bij vrienden ingewoond en rondgereisd. Het hoort er een beetje bij, die spanning. Nu woon ik alweer zo'n tien jaar op een kamertje van 20 vierkante meter, ik slaap op een bedbank en ben daar zeer tevreden mee.'' Om er glimlachend aan toe te voegen: ,,Yoga helpt trouwens tegen rugpijn.''
Naast pianist is de voormalig Huissenaar ook schrijver. ,,Over mijn Parijse avonturen schreef ik een roman; Sergei Bubka's wondermethode. Later schreef ik nog een tweede roman: De Brug. Beide boeken zijn vertaald in het Frans.''
'Romeinse arena'
Frankrijk en Parijs werden de afgelopen jaren opgeschrikt door diverse aanslagen. Volgens David is het land, de hoofdstad en haar inwoners 'veranderd'. ,,Er is sprake van een collectief trauma, wat soms saamhorigheid creëert, maar vaker spanning en wantrouwen. De situatie wordt er niet gemakkelijker op. Het gevoel van geborgenheid en veiligheid mis ik hier, Parijs is meer een Romeinse arena.''
Om van die nare gevoelens bij te komen gaat David twee keer per jaar naar Nederland. ,,Deze zomer was ik in Amsterdam, de beste vakantie die ik heb gehad, de afgelopen tien jaar. De vriendelijkheid van de mensen, die me de hele dag 'een fijne dag!' wensten was ontroerend. Toen een vriend zei dat men hem ook altijd 'een fijne dag!' wenst, vond ik het iets minder bijzonder, maar toch… ik voelde me even heel erg welkom. Als ik een woning zou vinden, en vooral werk, zou ik terugkomen.''
Herinneringen aan Huissen doemen nog regelmatig op. ,,Dan denk ik graag terug aan mijn fietstochtjes in Huissen, langs de kassen en de landerijen. De geur van verbrand hooi en de wolken die als zeilschepen door de blauwe lucht varen.''
Als David Nederland echt mist dan gaat hij naar de Franse Senaat. ,,Daar hangt de Franse vlag. In mijn gedachten draai ik die ik een kwartslag. Probleem opgelost, ik woon dan gewoon in Amsterdam.''
'Frankrijk is veranderd door de aanslagen, er is een collectief trauma.'