Huissen in Tekstbeeld
De blijvers en de wijkers...
Tekst en fotografie Gerrie Aldershof
...Ontworteld ligt het op de parkeerplaats Sportdreef (bij de Nielant). Van tak- en tophout tot een indrukwekkende stapel boomstammen met hun prachtige jaarringen. Gebroederlijk bijeen. Ze kregen de 'rode kaart' en moesten het karakteristieke park van de wijk De Zilverkamp verlaten. Het heeft iets weemoedigs, maar ook iets onherroepelijks.
Mijn stemming is dubbel. In mijn vorig leven als meubelmaker zou ik lekkerbekken van dit mooie natuurproduct; hout, maar de natuurmens in mij zegt ook: Wat doodzonde. Wat een aanslag op het ecosysteem, de CO2-reductie. Ik koester graag iedere boom. Als de vitamine G(groen) van onze woonwijk. Maar het park heeft een onderhoudsprobleem. Het stamt (net als de wijk) uit de jaren zeventig en is opgezet volgens de zogenaamde 'blijvers-wijkersmethode'. Het park werd destijds rijk bedeeld met een diversiteit aan bomen. Blijvers voor de toekomst en wijkers -de volumemakers- als tijdelijke aanplant. Naamloos zijn de boomstammen dus niet. Ze hebben een verhaal. Vooral populieren en wilgen liggen er, de wijkers, de grote 'reuzen', maar ik zie ook blijvers liggen zoals boomhazelaars, eiken, esdoorns, essen en linden. Die kregen ook de 'rode kaart', terwijl dit toch toekomstbomen zijn. Die in tegenstelling tot de wijkers eeuwenoud kunnen worden.
Het wekt verbazing, maar het is 'vooral' terug te voeren naar de zogenoemde 'klachtenbomen'. Bijvoorbeeld. Door hun 'kroongroei' lijken deze bomen ineens dichter bij de erfgrenzen van de woningen te staan dan gewenst. En dan is een boom al gauw een 'tombola': 'Ja, prachtig hoor, maar niet in mijn achtertuin!' Achter de 'kapwoede' schuilt groot onderhoud. En een inhaalslag. Dunning, om het park lucht te geven. Dit is de eerste fase van het hierachter liggende Bomenplan (2017-2025) voor het 'verbouwen' van dit park. Gelukkig ligt 'de crisis' achter ons. En ziet ook een nieuwe soortenrijkdom aan duurzame blijvers-bomen al dit voorjaar het licht. Hieronder zijn ook fruit- en walnotenbomen die hier van oudsher stonden. Gaandeweg kan het park uitgroeien tot een volwaardig eindbeeld. Ondertussen wordt het tak- en tophout versnipperd voor biobrandstof en de boomstammen afgevoerd om er bijvoorbeeld 'spaanplaat' van te maken. Een aantal boomstammen blijft achter en krijgt in het park een tweede leven; bijvoorbeeld als bankje of beeldhouwwerk. Prachtig! En natuurlijk, niet te vergeten; ik prijs mij gelukkig dat ik ruim veertig jaar heb mogen genieten van de thans gevelde zogenoemde 'wijkers' van het karakteristieke park in De Zilverkamp…