Maatjes
Het gevaar van een stukjesschrijver is om in herhaling te vallen. Ik heb mijn toekomst in handen gelegd van wethouder Johan Sluiter, lijsttrekker van Lokaal Belang Lingewaard. Ik heb met hem een deal gesloten. Mocht ik in herhaling vallen dan mag hij me sommeren om te stoppen. Mits hij na de verkiezingen weer op het wethouderspluche mag neerdalen. Deal, riep hij opgetogen. Stoer, want er zijn voor de opgetogen wethouder wat politieke hobbels. De uitkomst van het onderzoek over het functioneren van zijn WMO, over het reilen en zeilen binnen Stichting Welzijn Lingewaard. En dan de komende gemeenteraadsverkiezingen. Ik heb met Johan te doen. De huidige coalitievrienden van het college beloven elkaar om voor een volgende bestuurstermijn te gaan. Ik val in herhaling, in de politiek heb je geen vrienden. De verkiezingsuitslag bepaalt wie straks je politieke maatjes zijn. Nieuwe vrienden denken aan eigen belang als het gaat om een wethouderszetel. Ik hoef niet in herhaling te vallen, dat doet de politiek. Hondenpoep en hondenbelasting zijn in mijn journalistieke geheugen een vermakelijk debat. Gaat het over poepende huisdieren dan is er altijd stront aan de knikker. Beste Johan Sluiter, stuur me niet weg. Hier een stukje dat alweer over hondenpoep gaat. Hondenpoep schijnt een probleem. Niet te handhaven. Ik was bij het debat over het D66-voorstel afschaffing hondenbelasting. Een viervoeter, zelfs een kefbeest, kan voor eenzame mensen en ouderen een maatje zijn. Het hielp niet, De overige partijen waren niet enthousiast. De electorale winst aan D66 gunnen, krap voor de verkiezingen, is dodelijk. Geen steun van andere partijen. Met die wetenschap fiets ik in het donker naar huis. In Angeren moet ik plassen. Doornenburg, mijn blaas springt. Geen koplampen te zien. Fiets aan de kant en ik ren naar de heg. Pff, mijn blaas loopt leeg. Geen boa heeft me betrapt. Oeps, behalve poepende maatjes van ouderen nog een handhavend aandachtspunt. Azijnzeikers die langs de weg plassen.
Sjaak