Ed Laurentzen liep loodzware Trans Zagora Trail
Ruim 200 kilometer zandhappen
Ga er maar aan staan. De woestijn met zijn eindeloze zandduinen, steile rotsen en enorme hitte overdag en barre kou 's nachts. Ofwel de Trans Zagora Trail in Marokko. Bemmelnaar Ed Laurentzen (49) legde deze loodzware tocht onlangs met succes af.
Tekst: Hans Schmeinck
De laatste honderden meters van de Trans Zagora Trail in Zuid-Marokko legde Laurentzen af met aan zijn hand een kind van de plaatselijke bedoeïenen-school. Een mooi en emotioneel einde voor de Bemmelnaar en de andere lopers van deze loodzware tocht van ruim 200 kilometer door de woestijn. Die duurde zes dagen en voerde over eindeloze zandduinen, steile, haast onbeklimbare rotsen en bergen met verraderlijke paadjes naast diepe afgronden.
De opbrengst van de zogeheten ultrarun ging onder meer naar de Boutyouss-school, van de eerder genoemde kinderen van bedoeïenen (woestijnbewoners/nomaden). De Bemmelnaar was zwaar onder de indruk van/na de Trans Zagora Trail. ,,Zand, rotsen, bergen, oases….wat een mooie trail! Maar ook een achtbaan aan emoties'', meldde hij vlak na de finish.
De tocht door de woestijn in Zuid-Marokko was een van de meest barre ervaringen van de ervaren duursporter uit Bemmel. ,,Heel koude nachten en hoge temperaturen overdag.'' Maar hij legde de 'zesdaagse' toch maar mooi af.
Dood in ogen
Net zoals barre 'ultratrails' in onder meer Zwitserland, Wales en Noorwegen. In het Alpenland zag de Bemmelnaar de dood even in zijn ogen. Op 2000 meter hoogte tikte hij op zijn fiets op een smal paadje in de mist op volle snelheid een overstekende hond (!) aan. Ternauwernood kon hij een val (in het ravijn) vermijden. In Wales was het 25 uur onafgebroken hardlopen inclusief het klauteren tegen rotsen en 's nachts je pad vinden langs een diepe afgrond.
In Noorwegen sprong hij bij een fjord vanaf een cruiseschip het ijskoude water in. Om dan aan land de fjord zelf op te klimmen, door meertjes te zwemmen en in soms ontoegankelijke bossen zijn weg te vinden richting finish. Behalve zwaar vindt Laurentzen zijn sport ook mooi, vooral omdat hij telkens de meest prachtige natuur mag beleven.
,,Maar op sommige tochten vervloek ik me zelf wel eens. Toch heb ik nooit overwogen om te stoppen. Ik vind het fijn mijn eigen grenzen te verleggen. Ik ben van wielrennen naar triatlons naar ultratrails gegaan en in die laatste voel ik me het meest thuis.''
Zijn zomer is gevuld met 'wat leuke trails en triathlons'. ,,Als voorbereiding op de Spine Race in januari. Door midden Engeland naar grens met Schotland. Koud, korte dagen, lange nachten. Mooie uitdaging.''